توضیح آثار تحریم ها و شرایط نیمه جنگی ایران

ناصر ایمانی با انتقاد از بزرگنمایی آثار مکانیسم ماشه، تأکید کرد که تأثیر آن بسیار کمتر از ادعاهاست و مسئولان باید با اطلاع‌رسانی دقیق آرامش را به جامعه بازگردانند.

ناصر ایمانی، تحلیل‌گر سیاسی، در گفت‌وگو با روزنامه هم‌میهن با اشاره به موضوع اجرای مکانیسم ماشه، دیدگاه خود را درباره تأثیرات واقعی آن بر شرایط کشور تشریح کرد. او توضیح داد که اجرای این سازوکار الزاماً به معنای رخ دادن تغییرات بنیادین یا تنش‌های بزرگ در کشور نخواهد بود. ایمانی گفت که طی یک دهه گذشته، فشارها و محدودیت‌های اقتصادی به صورتی اعمال شده که آثار آن به مراتب سنگین‌تر از تحریم‌های مندرج در قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل بوده است. به همین دلیل، به اعتقاد او، شرایط فعلی ایران پیشاپیش متأثر از حداکثر فشارهاست و نمی‌توان انتظار داشت که اجرای مکانیسم ماشه اثرات گسترده‌تری داشته باشد.

او با تأکید بر لزوم تبیین و روشنگری توسط مسئولان کشور گفت: «در این شرایط، وزیر نفت، وزیر کشاورزی، وزیر اقتصاد، سخنگوی دولت، معاون اول، خود رئیس‌جمهور باید بیایند و حرف بزنند و تبیین کنند که مکانیسم ماشه اجرا شود، اتفاق خیلی ویژه‌ای در کشور نخواهد افتاد. نمی‌خواهم بگویم هیچ اتفاقی نمی‌افتد. اتفاق‌هایی که باید می‌افتاد، طی ده سال گذشته افتاد. یعنی تحریم‌هایی که علیه ایران اعمال شده، به مراتب سنگین‌تر از قطعنامه‌های سازمان ملل است. هم دولت و هم صاحبنظران، به جای اینکه دل مردم را خالی کنند باید درباره این موضوع توضیح دهند.»

ایمانی همچنین به فضای کلی کشور اشاره کرد و شرایط موجود را «نیمه‌جنگی» توصیف کرد. او معتقد است که با وجود این وضعیت، مسئولان باید تلاش کنند سطح آرامش روانی جامعه حفظ شود و امید در میان مردم تقویت گردد. به گفته او، دامن زدن به نگرانی‌ها با بیان احتمالاتی مانند وقوع جنگ یا آثار شدید مکانیسم ماشه، نه تنها کمکی به بهبود وضعیت نخواهد کرد، بلکه می‌تواند شرایط را متشنج‌تر کند.

او تصریح کرد: «شرایط کشور، الان به خاطر شرایط نیمه‌جنگی که وجود دارد، شرایط خوبی نیست؛ باید به مردم آرامش داد و آنها را امیدوار کرد. اینکه بیاییم دل مردم را خالی کنیم و بگوییم مکانیسم ماشه اجرا می‌شود و یا حمله نظامی خواهد شد، شرایط را خوب نگه نمی‌دارد.» به باور ایمانی، مدیریت فضای روانی جامعه، نه‌تنها یک ضرورت کوتاه‌مدت برای عبور از بحران، بلکه یک الزام راهبردی برای پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی در بلندمدت است.